In een sport die veerkracht verheerlijkt en onbreekbare wilskracht beloont, is Mathieu van der Poel de belichaming van beide. Wielerfans bewonderen al jaren zijn doorzettingsvermogen, zijn explosieve sprints en zijn poëtische dominantie in het wielrennen, veldrijden en mountainbiken. Maar op deze sombere dag is de wereld getuige van een andere kant van de Nederlandse superster – niet de felle concurrent in het geel of de etappe-dominant, maar een man die nederig is over zijn eigen lichaam, die door tranen heen spreekt, met niets anders over dan eerlijkheid, pijn en diepe dankbaarheid.
In een emotionele toespraak tot fans en media trok Mathieu van der Poel zich officieel terug uit de Tour de France van 2025. Hij noemde daarbij een ziekte die zijn prestaties in de eerste etappes van de race stilletjes had beïnvloed. Zijn stem brak. Zijn ogen glinsterden van de tranen. En misschien wel het meest veelzeggend dan wat dan ook was het hartzeer dat op zijn gezicht te lezen stond.
“Met een zwaar hart en diep berouw moet ik deze Tour verlaten”, begon Van der Poel, vechtend tegen zijn emoties. “Ik heb het gevoel dat ik iedereen heb teleurgesteld: mijn team, mijn familie, mijn land en iedereen die in mij geloofde.”
Een schokkend en plotseling vertrek
Het nieuws kwam als een klap in het gezicht van de wielerwereld. Slechts enkele dagen geleden behoorde Van der Poel tot de favorieten om de Tour te verlichten met zijn gebruikelijke vuurwerk: onvoorspelbare aanvallen, heldhaftige solo-ontsnappingen en tactisch vernuft dat hem tot een van de meest opwindende renners van zijn generatie heeft gemaakt. Maar naarmate de etappes vorderden, was er een merkbaar verschil. De kenmerkende vonk ontbrak. Het vuur leek gedoofd.
De speculatie nam toe toen Van der Poel tijdens belangrijke beklimmingen achterop raakte in het peloton en moeite had om te reageren op aanvallen die hij normaal gesproken met gemak verwachtte. Bezorgde fans en commentatoren merkten zijn moeizame cadans, bleke huid en de ongebruikelijke afwezigheid van zijn gebruikelijke agressie op.
Toch veroorzaakte de officiële aankondiging een schokgolf in de wielerwereld.
“Ik heb het geprobeerd,” zei hij eenvoudig. “God weet dat ik heb geprobeerd te blijven pushen. Maar ik ben ziek geweest en elke dag gaf mijn lichaam me meer signalen dat het niet goed ging.”
De last van een natie
Voor Nederland is Van der Poel niet zomaar een wielrenner – hij is een symbool van trots, passie en belofte. Als kleinzoon van Raymond Poulidor en zoon van Adri van der Poel is Mathieu’s bloedlijn doordrenkt van wielertradities. Maar door de jaren heen heeft hij zijn nalatenschap opgebouwd – fel, onverschrokken en soms bijna bovenmenselijk.
Bij elke Tour de France-deelname kleurden Nederlandse fans de wegen oranje, zwaaiden ze met vlaggen op bergpassen en brulden ze zijn naam vanaf de vangrails. Dit jaar was niet anders. Velen geloofden dat 2025 het jaar zou kunnen zijn waarin Van der Poel zijn definitieve claim op de algehele glorie zou leggen, of in ieder geval een onuitwisbare indruk zou achterlaten met etappezeges en gedurfde acties.
Zijn terugtrekking voelde als een collectief hartzeer.
“Ik weet hoeveel deze Tour betekent – niet alleen voor mij, maar voor jullie allemaal,” zei Van der Poel. “Ik zie de gezichten. Ik hoor de gezangen. Ik lees de berichten. Daarom doet dit zo’n pijn. Niet omdat ik eruit lig, maar omdat ik het gevoel heb dat ik een natie in de steek heb gelaten.”
Een kwetsbare kampioen
Wat Van der Poel onderscheidt, is altijd meer geweest dan zijn fysieke gaven. Het is zijn kwetsbaarheid, zijn bereidheid om mens te zijn in een sport die vaak robotachtige perfectie vereist.
Zijn persconferentie was niet in scène gezet of zorgvuldig samengesteld. Het was rauw. Hij barstte midden in een zin in tranen uit. Hij pauzeerde vaak, veegde tranen weg, haalde diep adem en staarde af en toe in de verte, alsof hij probeerde de juiste woorden te vinden terwijl hij de realiteit zelf nog verwerkte.
“Ik heb altijd sterk willen zijn voor mijn fans,” zei hij. “Maar vandaag moet ik eerlijk zijn. Het gaat niet goed met me. Ik ben uitgeput – fysiek, mentaal, emotioneel. En ik moet herstellen.”
Die woorden kwamen hard aan. In een tijdperk waarin van atleten vaak wordt verwacht dat ze door de pijn heen bijten en zwijgen over hun lijden, voelde Van der Poels openheid als een daad van moed op zich.
Dankbaarheid te midden van verdriet
Ondanks de persoonlijke ontreddering nam Van der Poel tijdens zijn toespraak even de tijd om degenen te bedanken die hem steunden: zijn ploeggenoten van Alpecin-Deceuninck, zijn medische team, zijn familie en vooral zijn fans.
“Aan de fans langs de kant van de weg, die juichten zelfs toen ik het moeilijk had: bedankt. Aan de kinderen die borden met mijn naam omhoog hielden: ik zag jullie. Jullie gaven me kracht toen ik er geen meer had. En aan iedereen die in me geloofde, zelfs toen ik aan mezelf begon te twijfelen: bedankt dat jullie mijn licht waren.”
Zijn stem brak opnieuw.
“Herinner je me alsjeblieft niet zo,” voegde hij eraan toe. “Herinner je de gevechten, de comebacks, de sprints. Ik beloof jullie: ik kom terug. Sterker. Wijzer. Hongeriger.”
Reacties stromen binnen
Naarmate het nieuws van zijn terugtrekking zich verspreidde, stroomden de eerbetonen en steunbetuigingen binnen op sociale media. Collega-wielrenners, oud-kampioenen, commentatoren en fans uitten allemaal hun medeleven, respect en bewondering.
Geraint Thomas, voormalig Tourwinnaar: “Hartverscheurend om @mathieuvdpoel te zien vertrekken. Het vergt lef om te vertrekken. Rust goed uit, kampioen. Je hebt niets te bewijzen.”
“Mijn land staat achter je. Je moed en eerlijkheid inspireren je tot ver buiten het wielrennen.”
Een fan op Twitter: “Geen gele trui, geen podium nodig. Je bent nog steeds onze held, Mathieu.”
Wat nu?
Van der Poel bevestigde dat hij naar huis terugkeert voor medische keuringen en zich zal concentreren op herstel, zowel fysiek als mentaal. Zijn team, Alpecin-Deceuninck, bracht een verklaring uit waarin de gevoelens van hun renner werden herhaald en waarin de nadruk werd gelegd op gezondheid vóór prestaties.
“Mathieu heeft alles gegeven. Zijn beslissing om zich terug te trekken was niet gemakkelijk, maar wel noodzakelijk”, aldus de verklaring. “Hij heeft onze volledige steun en we kijken ernaar uit hem terug te zien wanneer hij er klaar voor is.”
Insiders suggereren dat zijn ziekte mogelijk viraal is, hoewel de exacte details nog medisch onderzocht worden.
Een pauze, geen einde
Voor fans die geschokt zijn door het nieuws, is het belangrijk om te onthouden: dit is niet het einde van Mathieu van der Poels verhaal. Het is eerder een herinnering dat zelfs helden struikelen. Zelfs kampioenen breken. En soms is het krachtigste wat ze kunnen doen, toegeven dat ze rust nodig hebben.
“Deze Tour is nog niet voorbij”, zei Van der Poel ter afsluiting. “Misschien is dit hoofdstuk voor mij wel voorbij. Maar mijn reis is nog niet voorbij. Ik kom terug – niet voor verlossing, maar uit liefde voor deze sport, en voor iedereen die nooit is gestopt in mij te geloven.”
Laatste gedachten
In een evenement dat gekenmerkt wordt door snelheid, tactiek en uithoudingsvermogen, was het een moment van stilte – een kwetsbare verontschuldiging van een gebroken renner – dat misschien wel het meest memorabele moment van de Tour de France van dit jaar wordt.
Mathieu van der Poel verloor niet. Hij toonde een ander soort kracht. Een kracht die niet spreekt via pedalen of podiumplaatsen, maar via eerlijkheid, nederigheid en menselijkheid.
En daarmee herinnerde hij ons er allemaal aan waarom we in de eerste plaats verliefd op hem werden.
#TourDeFrance #VanDerPoel #CyclingNews #HeartOfAChampion #WeRideWithMathieu
Leave a Reply