“Een woordenstrijd voorafgaand aan de strijd op de fiets.”
De rivaliteit waar iedereen het over heeft.
Ze hebben gestreden in monumenten, grote rondes en nu ook in de UCI Wereldkampioenschappen.
Tadej Pogačar: De bergbeklimmer en allrounder, meester in lange solo-ontsnappingen.
Mathieu van der Poel: De explosieve koning van de klassiekers met een dodelijke sprint.
Twee werelden. Eén regenboogtrui. En deze keer gaat het niet alleen om wie sneller is, maar ook om wie wat heeft gezegd.
Wat de aanleiding was
Het begon onschuldig genoeg.
Van der Poel suggereerde dat het parcours van de Wereldkampioenschappen dit jaar in het voordeel was van klimmers.
Pogačar sloeg hard terug.
“Als je de beklimmingen niet aankunt, moet je misschien eerder aanvallen.”
Boem. Plotseling ging het niet meer om hellingen, maar om ego, trots en dominantie.
De woordenstrijd
Dit is wat er door het peloton (en de krantenkoppen) ging:
Van der Poel: “Sommige parcoursen zijn te voorspelbaar – niet elk WK hoeft een bergrace te zijn.”
Pogačar: “Wielrennen gaat niet om wat bij je past. Het gaat erom hoe moedig je bent om het te laten slagen.”
De fans vonden het geweldig. De teams? Niet zozeer. De spanning was zo dik dat je erachter kon rijden.
De reacties
De wielerwereld explodeerde:
De media noemden het “The Verbal Roubaix”.
Fans waren verdeeld: #TeamTadej vs #TeamMathieu was van de ene op de andere dag trending.
Andere profs riepen op tot kalmte – of genoten stiekem van het vuurwerk.
Zelfs de UCI mengde zich naar verluidt in de discussie en verdedigde het parcoursontwerp, terwijl ze zinspeelde op “meer evenwicht” in toekomstige routes.
Wat gebeurt er nu?
Dit is niet zomaar gepraat – het is psychologische oorlogsvoering voorafgaand aan de strijd om de regenboogtrui.
Zal Van der Poel zijn vuur kanaliseren en vroeg aanvallen?
Zal Pogačar opnieuw zijn dominantie bewijzen op beklimmingen die niemand anders durft aan te gaan?
Of zullen outsiders als Evenepoel of Van Aert toeslaan terwijl de giganten met elkaar in gevecht zijn?
Eén ding is zeker:
De weg zal beslissen wat woorden niet kunnen.
Rivaliteiten als deze zijn de reden waarom we naar wielrennen kijken.
Want wanneer respect en rivaliteit samenkomen, wanneer legendes met elkaar in botsing komen en wanneer woorden worden omgezet in wattage,
stijgt de sport boven zichzelf uit – van race naar drama.
Moge de sterkste benen – en de kalmste geest – winnen.
Leave a Reply