In de bloedstollende chaos van de Tour de France, waar de wielen draaien als een uurwerk en de grens tussen glorie en lijden wordt getrokken door zweet en seconden, trapt een renner niet alleen voor roem of titels, maar voor de liefde. En niet zomaar een liefde. Een liefde die hem verankert. Hem voedt. Hem drijft.
Dit is het verhaal achter het verhaal: de krachtige aanwezigheid van Roxanne, de vrouw die niet in de schijnwerpers staat, maar in de ziel van Mathieu, wiens opmerkelijke vorm in de Tour van dit jaar miljoenen mensen heeft geboeid. En hoewel de krantenkoppen misschien wel schreeuwen over etappezeges, ontsnappingen en tijdritten, begint Mathieu’s verhaal ergens veel dieper:
“Mijn vrouw, Roxanne, is de vrouw die elke man nodig heeft. Zonder haar zou ik niet zijn waar ik nu ben,” zegt hij, terwijl emotie zijn gebruikelijke kalme houding doorbreekt. “Ze is altijd mijn nummer één geweest, mijn grootste fan ooit. Zelfs nu, hier tijdens de Tour, zie ik alleen maar: ‘Win, Mathieu.’ De blik, dat geloof – dat is alles.”
Dit is geen PR-soundbite of een romantische overdrijving. Het is een rauw, eerlijk eerbetoon aan de vrouw die zijn kompas, zijn spiegel en zijn vuur is geweest, zelfs tijdens de eenzaamste kilometers van de Tour.
Atleten hebben vaak teams: coaches, fysiotherapeuten en voedingsdeskundigen. Maar de sterksten hebben vaak iemand persoonlijker – iemand die niet alleen hun mechaniek begrijpt, maar ook hun verstand en hart. Voor Mathieu is die persoon altijd Roxanne geweest.
Hun verhaal is er niet een van rode lopers of virale momenten. Het is gebaseerd op vroege ochtenden, telefoongesprekken over lange afstanden, zenuwen op de wedstrijddag en de constante, weinig glamoureuze loyaliteit waar kampioenen van gemaakt zijn.
Achter de schermen is Roxanne degene die het profiel van elke renner leest voor een belangrijke etappe, niet alleen anticiperend op het terrein, maar ook op de psychologische tol die het eist. Zij is degene die zijn maaltijden klaarmaakt tijdens het trainingsseizoen, hem eraan herinnert wanneer hij moet rusten (zelfs als hij dat niet wil) en perspectief biedt wanneer de media te verblindend worden.
“Ze is niet alleen mijn supporter”, zegt Mathieu. “Ze is mijn strateeg. Mijn emotionele coach. Ze weet wanneer ik op het punt sta te bezwijken – voordat ik dat zelf doe. En op de een of andere manier weet ze altijd wat ze moet zeggen.”
Voor wielrenners, vooral degenen die jagen op gele truien en etappewinsten, is de Tour een paradox: omringd door fans, maar vaak diep alleen. Eindeloze wegen. Bergen die het lichaam bespotten. Verstikkende hitte. Druk die niet afneemt.
En op die momenten draait het niet altijd om trainingsgegevens of wedstrijdplanning. Het gaat erom waarom je fietst. Voor wie je fietst.
“Op de zwaarste beklimmingen hoor ik het publiek niet”, geeft Mathieu toe. “Ik zie haar gezicht. Ik hoor haar stem. ‘Je kunt dit. Dat heb je altijd al gedaan.’ Het klinkt simpel. Maar op dat moment is het het enige dat me overeind houdt.”
De Tour van dit jaar heeft hem in topvorm gezien: hij valt op de juiste momenten aan, beheert zijn energie briljant en rijdt met een vuur dat anders aanvoelt. Scherper. Urgenter. Gevraagd naar wat er veranderd is, haalt hij zijn schouders op en glimlacht dan.
“Het gaat er niet om wát er veranderd is, maar wát er veranderd is. Ik denk dat ik eindelijk heb begrepen dat ik niet meer voor de krantenkoppen race. Ik race om haar trots te maken. Elke finish is ook van haar.”
Lang voor de Tour, voor profcontracten en podiumplaatsen, sloten Mathieu en Roxanne een pact. Niet voor de camera’s. Niet met ringen of Instagram-verklaringen. Gewoon twee mensen die begrepen dat het leven, net als racen, teamwork vereist.
“We beloofden elkaar dat we er elke dag zouden zijn”, zei Roxanne ooit in een zeldzaam interview. “Of het nu een lekke band om middernacht is of een WK-finale. Medailles interesseren me niet. Ik vind het belangrijk dat hij trots thuiskomt op wie hij is, niet alleen op wat hij heeft gedaan.”
Die basiskracht heeft Mathieu gefocust gehouden tijdens blessures, tegenslagen en twijfels. Toen crashes zijn seizoen bedreigden, was Roxanne de rust in de storm. Toen critici zijn consistentie in twijfel trokken, herinnerde ze hem aan zijn waarde, die verder reikt dan alleen de resultaten.
En nu, terwijl de wereld met ingehouden adem toekijkt, is ze er weer – niet met veel lawaai, maar met een sterke aanwezigheid.
“Ik Moet Absoluut Winnen”
Het is niet arrogantie die Mathieu’s zelfvertrouwen aanwakkert, maar overtuiging. En die overtuiging is geworteld in iets puurders dan ambitie.
“Ik verzeker jullie allemaal van de overwinning”, verklaarde hij onlangs, niet als opschepperij, maar als een belofte. “Ik moet absoluut… voor haar.”
Elke mijl die hij overwint, elke aanval die hij uitvoert, draagt de last van die gelofte. Niet voor de roem. Niet voor critici. Zelfs niet voor zijn nalatenschap. Maar voor Roxanne – de vrouw die hem zag voordat de wereld hem zag.
Het is zeldzaam in de sport om zo’n openlijke kwetsbaarheid te zien. Nog zeldzamer in het wielrennen, een discipline die vaak gehuld is in stoïcisme en doorzettingsvermogen. Maar Mathieu heeft dat stramien doorbroken. Hij verbergt zijn hart niet achter zijn helm.
Hij draagt het trots op zijn mouw.
Het verhaal van Mathieu en Roxanne herinnert ons eraan dat achter elke juichende menigte, elke sprint op televisie en elk medaillemoment een stille liefdesgeschiedenis schuilgaat – een van partnerschap, geloof en stille heldhaftigheid.
En misschien is dat wel waarom Mathieu’s rit dit jaar anders aanvoelt. Hij fietst niet alleen voor een team. Hij fietst met liefde als zijn lead-out man.
In een sport waar marginale winst telt – waar de juiste banden, voeding of positionering alles kunnen veranderen – blijkt de grootste voorsprong soms onzichtbaar te zijn. Soms is het gewoon een stem die zegt: “Ik geloof in je.”
Voor Mathieu is die stem die van Roxanne. En die is luider dan welk gejuich aan de finish dan ook.
In het moderne sporttijdperk, vol statistieken, sponsoring en spektakel, vergeet je gemakkelijk de menselijke kern van de competitie. Maar Mathieu niet. En zijn verhaal, met Roxanne in het middelpunt, bewijst dat de krachtigste brandstof ter wereld niet adrenaline is, maar liefde.
Dus terwijl hij de laatste etappes van de Tour aflegt, zijn alle ogen misschien op de klok gericht. Maar zijn ogen? Die zijn nog steeds op haar gericht.
“Wat er ook gebeurt,” zegt hij, “ze heeft me al gemaakt tot de man die ik wilde zijn. Maar ja – ik ga dit winnen. Dat moet ik.”
En wij geloven dat hij dat zal doen. Want als de liefde met je meereist, is de finish nooit ver weg.
#TourDeFrance #CyclingLoveStory #RoxanneAndMathieu #PowerOfSupport #RideForLove
Leave a Reply